El ris-cio l'è che oltre al papà del Gnoco, se cuchemo anca el papi de la Gnoca. Meio no pensarghe e tornar indrio co la memoria ai bei tempi.

Da bocia me mama g'avea piaser

che deventasse dotor o ingegner.

"Michele, chela che t'à cuna'

studia e po‘ va al'Universita'

Invesse la me grossa ambission

l'era quela de deventar Macaron,

no ala corte de Giorgio Gioco

ma a coela del Papa' del Gnoco.

Po' con sta panza nar a sfilar

co i cari al Venardi Gnocolar:

capel a ponta, vestito rosso

tastando coà e la' un gosso.

Tra coriandoli e stele filanti,

magiorets e bande de musicanti.

Re Teodorico senta' in scano,

el Duca dela Pignata e Reboano.

De boto me rivedo bocieta

pronto a traciar 'na "seta":

al passajo del Dio de l'Oro

e saltar fora vestio da" Zoro".

Compagnado da me sorele

trucade e vestie da singarele,

co le mame anca pi‘ contente

in meso al ciassar de la jente.

Impressiona‘ da l‘importansa

de le comende su la pansa

e dala generosita' dei figuranti

che tiraa momoni e stele filanti

Me sovien un carneval caregoto:

minestron e piu' de coalche goto;

damejane e paneti in via Sole

cassadi su tra l'ostaria e le scole.

Bateimo i denti, noantri bocieti

e sghimaemo 'na fila de poareti

la' par magnar e bear con avidita'

servidi dal Lana e da me papa':

poesia de' n Carneval antico,

inventado da Tomaso da Vico

e cor de gente umile e bona

cor grando cosita de Verona!

Michele Dall'O'

Kiel, 10.11.2000